Ο σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί υποδύεται έναν οδηγό ταξί και κινηματογραφεί τις συνομιλίες του με επιβάτες, καθώς και με μέλη της οικογένειάς του. Η ταινία, χωρισμένη σε άτυπα κεφάλαια, εξερευνά τον ρόλο του βίντεο και της καταγραφής της εικόνας στην ιρανική κοινωνία.

Ο κυνηγημένος Τζαφάρ Παναχί εξακολουθεί να μην μπορεί να γυρίσει επισήμως ταινίες στην πατρίδα του, το Ιράν. Γι’ αυτό και επινοεί τρόπους να ξεφεύγει από την τιμωρία: δεν βάζει το όνομά του στους τίτλους αρχής και τέλους και δεν φαίνεται καν πως γυρίζει ταινία. Το Ταξί γυρίστηκε σε ένα κανονικό ταξί που οδηγεί ο ίδιος και πρωταγωνιστούν ο σκηνοθέτης, φίλοι και ερασιτέχνες, σε μια πλοκή επεισοδιακή, αλλά καθόλου τυχαία, σκωπτική και αυτοκριτική, γεμάτη σχόλια για τη σύγχρονη κοινωνία του Ιράν αλλά και τη δυσχέρεια ενός προσηνή, καθόλου προκλητικού ή φωνακλά καλλιτέχνη να εκφραστεί όπως νομίζει. Ο Παναχί, που πάντα βρίσκει μια φιλόξενη αγκαλιά στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου δικαιώθηκε με τη Χρυσή Άρκτο πέρσι, σε μια συμβολική βόλτα στην Τεχεράνη που δείχνει λίγα, αλλά αποκαλύπτει πολλά για τα ήθη και τα σκαλώματα που, μέσα στην κίνηση, παλεύει ανάμεσα στην ευγένεια και τον σκοταδισμό, με σκόρπιες χαρές και διάχυτη καταπίεση. Ένα εξαιρετικό μικρό διαμάντι από έναν κινηματογραφιστή που κάνει δημιουργική αντίσταση.