Μετράμε ένα χρόνο πανδημίας. Ένα χρόνο η ζωή έχει σταματήσει. Με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού το κράτος επιβάλει ένα καθεστώς πλήρους επιτήρησης και ελέγχου. Επιτρέπεται μόνο η έξοδος για δουλειά και κατανάλωση. Η κυβέρνηση παριστάνοντας ότι νοιάζεται για το καλό και την υγεία του λαού ταυτόχρονα με τις πολιτικές της αποδεικνύει ότι εκμεταλλεύεται τις συνθήκες της πανδημίας για να καταφέρει να υλοποιήσει τα συμφέροντά της χωρίς τη δυνατότητα ύπαρξης αντιδράσεων. Μέσα σε αυτό το χρόνο δεν έχει ενισχύσει ούτε στιγμή το ΕΣΥ, ενώ χρηματοδοτεί την αστυνομία και τα ΜΜΕ και περνάει μια σειρά από αντιλαϊκά νομοσχέδια (βλ. νομοσχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοίδη, αντεργατικό νομοσχέδιο, νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια κλπ.). Παράλληλα, παρατηρούμε ότι η κρατική καταστολή βρίσκεται σε έξαρση, με σκοπό την κάμψη των αντιδράσεων. Από τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Δ. Κουφοντίνα και τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, μέχρι τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, η κυβέρνηση της ΝΔ με τη δολοφονική διαχείριση της πανδημίας και τις εγκληματικές πολιτικές της, κυρήσσει πόλεμο σε όλη την κοινωνία. Αποκαλεί ήρωες του υγειονομικούς, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την πλήρη απαξίωση από τη μεριά της, καθώς από την αρχή της πανδημίας μέχρι και σήμερα φωνάζουν για την ενίσχυση του ΕΣΥ, και όσοι αποκαλύπτουν τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και διαψεύδουν τα κυβερνητικά αφηγήματα αντιμετωπίζονται με διώξεις και εκδικητικές απολύσεις. Στόχος τους είναι η δημιουργία μια μουδιασμένης κοινωνίας. Να βγαίνουμε από το σπίτι μονάχα για δουλειά, να ρισκάρουμε τις ζωές μας και εν τέλη να μη μπορούμε να αντιδράσουμε στις δολοφονικές τους πολιτικές. Να μην το επιτρέψουμε. Το μόνο που το κράτος μπορεί να μας υποσχεθεί είναι φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατος. Εμείς απέναντι τους έχουμε πάρει θέση, πάντα στον αγώνα για υγεία, ζωή ελευθερία και αξιοπρέπεια.