Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ,το βράδυ που ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τους ένοπλους μισθοφορικούς φασίστες, Κορκωνέα, Σαραλιώτη ,που σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι . Από την πρώτη στιγμή, ξέσπασαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, από τη νεολαία και αγανακτισμένους ανθρώπους που είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται. Ο κόσμος ανασυντάχθηκε στο Πολυτεχνείο συνεχίζοντας τις συγκρούσεις με τους μπάτσους. Αναρχικοί , άγρια νεολαία, φοιτητές και μαθητές για τέσσερις ημέρες, εκφράζουν την οργή τους. Οι συγκρούσεις και οι καταλήψεις σχολών (Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, Νομική) συνεχίζονται, και επεκτείνονται και στις υπόλοιπες πόλεις του ελλαδικού χώρου, με επιθέσεις σε τμήματα και σε άλλες κρατικές δομές. Η εξέγερση που θα μας σημαδέψει για τα επόμενα χρόνια είναι γεγονός. Ωστόσο δεν πρέπει να μείνουμε εκεί και το τονίζουμε αυτό, γιατί πολύ απλά, το κράτος έχει συνέχεια και ο εντεταλμένος μισθοφορικός ένστολος στρατός κατοχής συνεχίζει να τραμπουκίζει ξυλοκοπεί , τρομοκρατεί και δολοφονεί. Είναι το βαθύ χέρι του κράτους και των ολιγαρχών καπιταλιστών που το απαρτίζουν για να συνεχίσει τους όρους επιβολής της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας και να καταστέλλει τις κοινωνικές και όχι μόνο αντιστάσεις.

Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι η μόνη δολοφονία από μπάτσους .Μετανάστες ,ντόπιοι, μικροί, μεγάλοι, αγωνιστές και αγωνίστριες είναι μερικές δεκάδες αν όχι εκατοντάδες δολοφονημένοι από μπάτσους ,με τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, οι δολοφονίες του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη τον Οκτώβρη του 2022, του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη τον Οκτώβρη του 2021, του 17χρονου Χρήστου Μιχαλόπουλου , του 58χρονου Κώστα Μανιουδάκη, άλλα και ο ξυλοδαρμός της 16χρονης Βασιλικής από καθάρματα της Ο.Π.Κ.Ε που παραλίγο να της στοιχήσει τη ζωή. Ξυλοδαρμοί και δολοφονίες παραδειγματισμού, κυρίως νέων ανθρώπων, γιατί είναι εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αντιδρά και οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο. Το οξύμωρο σε όλο αυτό είναι ότι ενώ στο πρόσφατο παρελθόν σε όλες τις κρατικές δολοφονίες υπήρχαν δυναμικές εξεγέρσεις ,σήμερα έκτος από κάποιες σπασμωδικές κινήσεις του Αναρχικού Αντιεξουσιαστικού και ευρύτερου κινηματικού χώρου ,η υπόλοιπη κοινωνία παραμένει απαθείς ,όχι μονό στο κομμάτι της καταστολής και των δολοφονιών, άλλα γενικότερα σε ότι έχει ρημάξει της ζωές μας. Σίγουρα δεν υπάρχει μια σαφή απάντηση πάνω σε αυτό ,ωστόσο όμως μπορούμε να επισημάνουμε κάποιους λόγους που έφεραν ολόκληρη την κοινωνική βάση σε θέση άμυνας και συνεπώς σε απάθεια και αυτό δεν είναι άλλο από την τρομοκρατία μέσω της καταστολής και την επιβολή του φόβου μέσω των δελτίων των 8,αλλά και της οικονομικής εξαθλίωσης των τελευταίων ετών που είναι μια κατά μέτωπο επίθεση των κρατιστών στην καρδία του κοινωνικού ιστού. Εν κατακλείδι οι ένστολοι δολοφόνοι δεν είναι εδώ για να προστατεύσουν εμάς και τα παιδιά μας είναι εδώ για να προστατεύουν τους εντολοδότες τους, δηλαδή τους κρατιστές και τους καπιταλιστές ολιγάρχες και γι’ αυτό φυσικά έχουν ως μπόνους μετά από κάθε δολοφονική επίθεση την ατιμωρησία και τη γνωστή καραμέλα ,πως εκπυρσοκρότησε το όπλο, το θύμα επιτέθηκε, ήταν αναρχικός, σύχναζε στα Εξάρχεια ,άκουγε ροκ , σκόνταψε και άλλα τέτοια ευτράπελα. Φυσικά και δεν τρέφουμε αυταπάτες και δεν ελπίζουμε σε καμία αστική δικαιοσύνη έναν ακόμη σάπιο και ελεγχόμενο θεσμό του κράτους.

Συνεπώς ,σκοπός μας εδώ δεν είναι να βυθιστούμε σε μια λογική ηττοπάθειας ,αλλά σε μια λογική επαγρύπνησης, να προβληματιστούμε ,να ανασκουμπωθούμε ,να σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στον κρατικό μηχανισμό και κάθε φόρα που δείχνει τα δόντια του ,είναι ιστορικό μας καθήκον και ευχαρίστησή μας να του τα σπάσουμε, να ανασυνταχθούμε και να κρατήσουμε το όραμα της εξέγερσης ζωντανό ,για τώρα και για πάντα μέχρι την καταστροφή του υπάρχοντος.