Γιάννης Μιχαηλίδης: Αναρχικός πολιτικός κρατούμενος σε απεργία πείνας από τις 23 Μαΐου. Αίτημά του: η δίκαιη υφ’ όρον αποφυλάκισή του. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης έχει εκτίσει και την πειθαρχική του ποινή και την ποινή κράτησης για το παράπτωμα της απόδρασης. Με λίγα λόγια, πληροί όλες τις προϋποθέσεις του νόμου, για να αποφυλακιστεί. Ωστόσο, η κράτησή του συνεχίζεται, γεγονός που παραβιάζει βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, νομικά κατοχυρωμένο. Σήμερα η υγεία του βρίσκεται σε κίνδυνο να υποστεί μη αναστρέψιμες σοβαρές βλάβες ή ακόμα και να πεθάνει.

Για άλλη μια φορά, σύντροφος και συναγωνιστής μας πολιτικός κρατούμενος χρησιμοποιεί το έσχατο μέσο διεκδίκησης ως αντίσταση στον κρατικό ρεβανσισμό. Η αστική δημοκρατία, με μέσο της την αστική δικαιοσύνη, λειτουργεί κατά κανόνα με διακρίσεις και εξαιρέσεις, που είναι εξ ορισμού άδικες. Η ίδια αυτή αστική δημοκρατία δεν εφαρμόζει τις δικές της νομικές ρυθμίσεις εκδικητικά. Το κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του επιστρατεύει για άλλη μια φορά τον πιο βίαιο χειρισμό του απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, καθώς και στο παρελθόν ο Γ. Μιχαηλίδης είχε εκτίσει την προβλεπόμενη εκ του νόμου ποινή, αλλά αποφασίστηκε ότι 8,5 χρόνια εγκλεισμού δεν ήταν αρκετά για τον σωφρονισμό του, δηλαδή για την υποταγή του. Γιατί; Μόνο και μόνο, διότι ο Γ. Μιχαηλίδης ως αναρχικός προτάσσοντας τις πολιτικές του αξίες τα τελευταία δέκα χρόνια, εκτός και εντός των τειχών της φυλακής, δεν αποποιείται τις ευθύνες των πράξεών του και εξακολουθεί να τις υπερασπίζεται με αξιοπρέπεια απέναντι στους κρατικούς διώκτες του.

Την ίδια στιγμή, η αστική δημοκρατία αποφυλακίζει τον δολοφόνο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον Ε. Κορκονέα, με την αναγνώριση ελαφρυντικού για πρότερο έντιμο βίο. Ας σημειωθεί ότι στη συνεδρίαση του δικαστηρίου (στις 23 του Δεκέμβρη 2016) ο Κορκονέας αμετανόητος, δήλωσε με περίσσιο θράσος: «δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο». Εδώ και χρόνια το κράτος προσπαθεί να μεθοδεύσει με τον νόμο την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων και του αγώνα. Όσοι σηκώνουν ανάχωμα και αγωνίζονται για τα πλέον στοιχειώδη, είναι αντιμέτωποι με τη βία και την τρομοκρατία της κρατικής καταστολής. Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι αναφαίρετο και όσα έχουν αποκτηθεί είναι δικά μας κεκτημένα και δεν μας τα χάρισε καμιά εξουσία.

Να θυμίσουμε ότι το κράτος ,τα τελευταία 2 χρόνια, διαχειρίστηκε την πανδημία εγκληματικά, εις βάρος όλης της κοινωνίας και βοηθώντας μόνο τους καπιταλιστές να αυξήσουν το κέρδη τους, τη στιγμή που οι υπόλοιποι μετράμε κάθε μέρα δεκάδες νεκρούς. Οδήγησαν το Ε.Σ.Υ. στην κατάρρευση και καταλόγισαν την ατομική ευθύνη στον λαό ως τη μοναδική ευθύνη για την προστασία της υγείας. Συγχρόνως, εν μέσω καραντίνας, πέρασαν νομοσχέδια κάτω από το τραπέζι, όπως:

•το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, που συνεχίζει να συμπληρώνεται όχι μόνο για την τριτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια αλλά και για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με στόχο τις ιδιωτικοποιήσεις, διευρύνοντας τις ταξικές ανισότητες και διαμορφώνοντας ένα δυστοπικό μέλλον για τη νεολαία και τις ερχόμενες γενιές.

•το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, με το οποίο κράτος και επενδυτές με τα αδηφάγα σχέδιά τους λεηλατούν τη φύση και μετατρέπουν την οροσειρά της Πίνδου σε μια απέραντη βιομηχανική ζώνη με αιολικά πάρκα. Από την Εύβοια, τις Σκουριές, την Ήπειρο, το Ιόνιο και την Κρήτη, μέχρι τον Βόλο και τον Αχελώο βλέπουμε ότι οι επενδυτές, λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες διευκολύνσεις, λεηλατούν χωρίς όριο συντεταγμένοι στην ίδια τακτική και με τον ίδιο σκοπό, το κέρδος.

•το αντεργατικό νομοσχέδιο, που μας οδηγεί όσο πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση.

Το ίδιο κράτος επιλέγει να εμπλέκεται με το αιματοβαμμένο ΝΑΤΟ, όπως το ‘χει αποδείξει και η ιστορία στο παρελθόν (π.χ. στον βομβαρδισμό της Σερβίας τη δεκαετία ‘90), και στον τωρινό πόλεμο του Ρωσίας-Ουκρανίας, και μάλιστα με το να δαπανεί χρήματα σε πολεμικούς εξοπλισμούς προτιμώντας τους από τις κοινωνικές ανάγκες, ενώ παράλληλα τα ΜΜΕ καθοδηγούμενα από την κυβέρνηση ενισχύουν το μίσος με τη γειτονική Τουρκία. Για την απεργία πείνας του συντρόφου μας, όμως, δεν επιτρέπεται να ακουστεί τίποτα. Προσπαθούν να την κρύψουν κάτω απ’ το χαλί.

Δεν θα τους περάσει! Υψώνουμε τις φωνές μας και τις γροθιές μας ψηλά, και στεκόμαστε αλληλέγγυοι/-ες στον Γ. Μιχαηλίδη, που με θέληση και πείσμα διεκδικεί αυτό που στην τελική δικαιούται. Έχουμε χρέος να προωθήσουμε την απεργία και να απαντήσουμε μαζικά μέχρι την τελική νίκη της απεργίας του συντρόφου μας.