Το ημερολόγιο γράφει 6 Δεκεμβρίου 2021, κάνοντας τις μαθηματικές πράξεις, την αφαίρεση, συμπεραίνει κανείς ότι πέρασαν 13 χρόνια από τότε. Από τότε που ξεκίνησαν οι μνήμες μας, όταν γίναμε ξανά άνθρωποι. Οι ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008 ή αλλιώς όπως ονόμασαν κάποιοι άλλοι τα Δεκεμβριανά του 2008 ήταν η χρονική στιγμή που η κοινωνία έφτασε στα όρια της. Πριν φτάσει όμως σε αυτά τα όρια εκείνη η εποχή ήταν το προμήνυμα της άφιξης ενός δυσοίωνου καιρού ,τω μνημονίων. Ήταν το ξεκίνημα της ολοένα και περισσότερο υπονόμευσης της ίδια μας της ζωής, της υποβάθμισης της παιδείας, της υγείας, της εργασίας και της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κατέβαινε στους δρόμους και διαδήλωνε να μη χάσει τα κεκτημένα που με αίμα αποκτήθηκαν. Στα δελτία ειδήσεων, έπαιζε η άγρια κρατική καταστολή στους διαδηλωτές, εικόνες τραγικές και ξεχασμένες πλέον. Η αιχμή του δόρατος όμως, ήταν η 6/12/2008, που συνέβη η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η κοινωνία έδειξε αμέσως την αγανάκτηση και την οργή της. Βγήκε στους δρόμους και αυτή τη φορά δε λογάριασε ματ, δακρυγόνα και ξύλο. Μπουχτισμένη βγήκε στους δρόμους εναντιωμένη στο σύστημα που γεννά και θρέφει την φτώχεια, την εξαθλίωση, τον φασισμό και το θάνατο. Εκείνη την χρονιά νιώσαμε ξανά άνθρωποι. Εξεγερμένοι απέναντι στην αστυνομική βία. Εξεγερμένοι για να αποκατασταθεί το δίκιο, για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο της νέας γενιάς. Κοιτάζοντας το σήμερα, αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως κοινωνία να έχουμε συνηθίσει το θάνατο. Μοιάζει κακό συνήθειο η ανεκτικότητα του θανάτου του συνανθρώπου μας. Νεκροί από την εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας, θάνατοι από την πατριαρχία (γυναικοκτονίες), θάνατοι προσφύγων στο πάτο του Αιγαίου, θάνατοι από σφαίρες μπάτσων και θάνατοι μικρών παιδιών από πόρτες εργοστασίων. Ποιος ευθύνεται και είναι ηθικός αυτουργός; Μα φυσικά το κράτος. Το κράτος έκανε και εξακολουθεί να κάνει εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, δίνει λεφτά και ενισχύει την ΕΛΑΣ, εξαγοράζει τα ΜΜΕ ενώ τα νοσοκομεία είναι υπό διάλυση και το υγειονομικό προσωπικό υπό κατάρρευση από υπερκόπωση. Το κράτος ευθύνεται που πνίγει κατατρεγμένους ανθρώπους στο Αιγαίο. Σωστά, δεν είναι δα και επενδυτές, να λεηλατήσουν την Γη και τη φύση. Απ’ την άλλη η αστυνομία, σαν αυτόνομη εξουσία, δέρνει, σκοτώνει, χλευάζει, ψευδορκεί και ειρωνεύεται στα δικαστήρια .Σωστά αφού φυλάνε τους πολιτικούς που μας κυβερνούν. Γυναικοκτονίες, κάθε βδομάδα μια νεκρή μεγαλώνει την τραγική λίστα των θυμάτων της πατριαρχίας. Σωστά, αφού μπάτσοι συμβουλεύουν μέσω παραθύρων εκπομπών, τους εν δυνάμει δολοφόνους πως να συμπεριφερθούν μετά την έσχατη πράξη. Φασισμός και επιστράτευση μπράβων από καναλάρχες για να φιμώσουνε φωνές. Έχουνε μετατρέψει την κοινωνία μας απαθή και απάνθρωπη, ώστε να μη νοιάζεται κανένας για κανένα (βλ.8χρονη Όλγα). Δικαιοσύνη ανύπαρκτη. Αγωνιστές και σύντροφοι αντιμέτωποι με την εκδικητική δικαστική εξουσία. Να είναι αθώοι προφυλακισμένοι για καιρό. Ψηφίζουν νόμους στην βουλή εν μέσω καραντίνας, νομοσχέδια στρωμένα για ένα πιο δυσοίωνο μέλλον. Ευτυχώς μέσα στο σκοτάδι που ζούμε, υπάρχει και ο δικός μας κόσμος. Αυτός που έχει στοιχειώδη ανθρωπιά και συνείδηση. Που δεν έχει συνηθίσει τον θάνατο και ούτε πρόκειται. Που θα αγωνίζεται και δε θα υποκύπτει. Είμαστε από έναν κόσμο που δεν δεχόμαστε μοιρολατρικά το υπάρχον, δεν πιστεύουμε ότι η κατάσταση δεν αλλάζει. Πιστεύουμε στα αξίακα μας για τη ζωή, την υγεία, την γη, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Δεν εφησυχάζουμε. Είμαστε δυο κόσμοι σε σύγκρουση, μέχρι την τελική νίκη. Γιατί έχουμε το δίκιο και θα νικήσουμε. Ξεφυλλίζοντας, το παρελθόν η επετειακή μέρα της 6 Δεκέμβρη, είναι για να θυμίζει τους παλιούς, μα και να διδάξει τη νέα γενιά ότι τίποτα δεν είναι τελεσίδικο και πως μόνο μέσα απ’ τους αγώνες μας μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο. Αυτοοργανώνουμε τις ζωές μας, αντιστεκόμαστε στους καταπιεστές μας και στεκόμαστε έμπρακτα αλληλέγγυοι/ες διότι μόνο με αυτά μπορούμε να σταθούμε όρθιοι. Προσπαθώντας να πιάσουμε την ουτοπία απομακρυνόμαστε από τη δυστοπία.