ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ’73 κατά τη διάρκεια της χουντικής επταετίας ’67-’74, σηματοδότησε μια στιγμή αυθόρμητης κοινωνικής αντίστασης απέναντι στο τυρρανικό καθεστώς των συνταγματαρχών. Μια συνέλευση φοιτητών στη Νομική παίρνει την απόφαση να καταλάβει το Πολυτεχνείο δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα ενάντια στη δικτατορία. Για τρεις ημέρες γύρω από το Πολυτεχνείο διεξάγονται συγκρούσεις με τους μπάτσους του καθεστώτος από τη μία και τους εξεγερμένους από την άλλη. Παρ’ όλο που τα κόμματα και ιδιαίτερα το ΚΚΕ κατήγγειλαν την κατάληψη, εκατοντάδες κόσμου φτάνουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Αθήνας και των γύρω περιοχών, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια λαϊκή συσπείρωση γύρω από τους φοιτητές. Η κατάληψη παίρνει ταξικά χαρακτηριστικά και ξεφεύγει από τον έλεγχο των δυνάμεων καταστολής. Έτσι το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου το Πολυτεχνείο κυκλώνεται από τα τανκς του στρατού, με αποτέλεσμα η εξέγερση να πνιγεί στο αίμα. Δεκάδες νεκροί, συλλήψεις και βασανιστήρια στα ΕΑΤ-ΕΣΑ (στρατιωτικές φυλακές – βασανιστήρια).
Με το πέρασμα των χρόνων και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όλα τα κόμματα (ειδικά της Αριστεράς) προσπάθησαν να καπελώσουν και να στιγματίσουν τον αγώνα του Πολυτεχνείου. Τα διάφορα κομματόσκυλα τύπου Δαμανάκη κ.λ.π. αποδεικνύουν περίτρανα τη φράση «τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα». Τα λιγοστά ανδρείκελα ορισμένων δεν μπορούν ούτε να αμαυρώσουν ούτε να καπηλευτούν μια τέτοια λαϊκή εξέγερση. Εμείς, αποδομώντας τη γιορτούλα και την επέτειο, είμαστε με τους χιλιάδες ανώνυμους αντιστασιακούς εκείνης της περιόδου που έπεσαν είτε στα ξερονήσια της εξορίας είτε στην πύλη του Πολυτεχνείου, παλεύοντας για την ελευθερία.
Νοέμβρης του 2015
Όλοι αναλογιζόμενοι τις συνθήκες ζωής και την κατάσταση που επικρατούσε στη χούντα, δεν μπορούνε εύκολα να βρούνε μία σύνδεση της σημερινής ζωής με το τότε. Για μας ο φασισμός σίγουρα δεν τελείωσε το ’73 αλλά συνεχίζει να αναπαράγεται με πιο ύπουλες μορφές και σε διάφορες εκφάνσεις.
Σήμερα η «δημοκρατική» εξουσία μόνο φασίζουσες συμπεριφορές επιδεικνύει αφού οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στενά όρια που ορίζει, θεωρείται παραβατικό. Μπορείς να είσαι φιλήσυχος νοικοκυραίος και να λες «ναι» σε κάθε εντολή της εξουσίας αλλά δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς, δεν μπορείς να φωνάξεις, πόσο μάλλον να ουρλιάξεις. Εκεί το μακρύ χέρι της εξουσίας, είτε με τη μορφή μπάτσων είτε με τη μορφή νεοναζιστών, θα σε χτυπήσει, θα σε φυλακίσει και θα σε βασανίσει. Αν τολμήσεις να σκεφτείς πως η πραγματικότητα που ζεις δεν είναι ζωή, πρέπει με χίλιους τρόπους να κατασταλείς.
Φασισμός για εμάς δεν είναι μόνο οι φυλακίσεις αγωνιστών και οι ποινικοποιήσεις των φιλικών και συγγενικών μας σχέσεων. Φασισμός είναι οι 10 ώρες δουλειάς την ημέρα με σκυμμένο το κεφάλι για ένα μισθό ντροπής που δε σου φτάνει ούτε για τα βασικά, όπως κάλλιστα δε σου φτάνουνε και οι ώρες. Φασισμός είναι η προσπάθεια επιβολής μιας ταξικής ειρήνης, τα αποτελέσματα της οποίας είναι η τρομοκρατία και η εκμετάλλευση των εργατών και άλλων «κατώτερων» κοινωνικά στρωμάτων, με μειώσεις μισθών, απολύσεις, απλήρωτες υπερωρίες, το φόβο της ανεργίας κ.λ.π., μέχρι την κατάλυση κάθε δικαιώματός μας χωρίς σταματημό.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο ρόλος των ΜΜΕ (καθαρά καθοδηγούμενων από τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα) που με τη θεωρία των δύο άκρων από τη μία συγκρίνουν νεοναζί υπαλλήλους με αγωνιστές και από την άλλη καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επιζητώντας την κοινωνική σιωπή και ανάπαυση και κυρίως την αλήθεια κρυμμένη.
Ο Νοέμβρης του ’73 δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία εξέγερση απέναντι σε ένα σύστημα που επιτίθεται εδώ και δεκαετίες στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ακολούθησαν δεκάδες εξεγέρσεις και συγκρούσεις μεταξύ εκμεταλλευτών – εκμεταλλευόμενων, οι οποίες αφήνουν πίσω τους νεκρούς αγωνιστές όπως ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Κουμής και η Κανελλοπούλου.
Σήμερα σε ένα ασφυκτικό κοινωνικό-ταξικό περιβάλλον και ενώ η «αριστερή» κυβέρνηση προσπαθεί να διασώσει τον καπιταλισμό και εντείνει την πολιτική των αφεντικών, οι εξεγέρσεις αποτελούν φάρο και παρακαταθήκη για τους καταπιεσμένους. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά εξουσία και από κανένα κρατικό – παρακρατικό φασίστα. Η ευθύνη είναι δική μας και θα αντικατοπτριστεί στις γενιές που έπονται. Εμείς σαν αναρχικοί/ες παλεύουμε και προτείνουμε τη δημιουργία αντιδομών απέναντι στο κράτος τρομοκράτη. Αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, εκπαίδευσης, γειτονιάς. Λήψη αποφάσεων μέσα από συνελεύσεις αντιιεραρχικές. Αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ταξική αλληλεγγύη σε ντόπιους και μετανάστες.
Να μην αφήσουμε οι αγώνες μας να γίνουν βορά στα χέρια των εκάστοτε εξουσιαστών.
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Συνέλευση Αναρχικών Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Καρδίτσας
